 |
| Fot. Antek Rybczyk |
twoja ścieżka na szlaku, szumem lasu otulona
kapliczkami zarośli, łąki
westchnieniem rześkim
czasem zaczepiona
cichutko zaszepce nutą kamyczków
trąconych
szmerem liści zaschniętych
przycupniętych na chwilę
przez wiatr pogubionych
jej miękkość to piasku smugi
leżące niesfornie
skały których skrawkami nieśmiało
się chwali
schowane przezornie
pnie się pod szczyty, to z
góry gna bez pamięci
to znika niespodzianie w rozdroży bukietach
nic jej nie zniechęci
mija pnie zmurszałe, przed
przepaścią strzeże
bagna lico fałszywe z
łatwością odkrywa
gdy jej nie zawiedziesz
ufaj jej mądrości, niech prostotą
wspiera
jej intuicji słuchaj bez podszeptów wrogich
nie strać przyjaciela ..
Lauingen, 31 maja 2012 r.
antekrybczyk.blogspot.com
Copyright © Antek Rybczyk
2012
Każdy ma swoją jedyną, niepowtarzalną i zawsze przez to piękną, jeśli się to chce zauważyć … ale chyba zbyt często dusimy to co chce nam powiedzieć … czasem nie słyszymy, bo to, co wokół jest zbyt krzykliwe, zbyt natarczywe, choć najczęściej jałowe i złudne …
OdpowiedzUsuńim bardziej zawiła i kręta tym bardziej pociągająca i zachęcająca do tego by nią iść...ale czy na końcu tej drogi zobaczę prawdziwy raj? (rfs)
OdpowiedzUsuńmija pnie zmurszałe,przed przepaścia strzeże......ile w tych słowach jest mądrości,ile ostrzeżenia,zadumałam się.
OdpowiedzUsuńW klimacie dość mocno staffowskie - natomiast forma interesująca. Podobają mi się łamane rymowane frazy, kończące poszczególne zwrotki. Chyba nie spotykałam ich zbyt często w klasycznej poezji, a nadają rys prawdziwego profesjonalizmu Twojemu wierszowi. Brawo, Antek, rozwijasz się w oczach! :D
OdpowiedzUsuńDzięki ... :)
Usuńcóż począć, gdy znajdziemy się na rozdrożu...(rfs)
OdpowiedzUsuńZaufać intuicji ...
Usuń