Mały, Wielki drobiazg

chciała mi pomóc czekając na wyrok

zdążyć na czas, nim zniknie gdzieś w cieniu

choć skrwawione myśli z bólem pomieszane

bały się rozsiania, śmiertelnie zszarpane

pomóc zdążyła milcząc cichuteńko

że wyrok, że nie wie, że może, że koniec

jak teraz wiadomo, że ułaskawienie 

ja również dziękuję za jej przeznaczenie

czy ty byś potrafił stojąc przed nieznanym

pomyśleć o tych, co może w potrzebie

czy tylko siebie utulasz do końca

wciąż myślisz o sobie, ciągle żądasz słońca

mam więc przyjaciela z dalekich okolic

co poznał prawdę dostępną nielicznym

prostą, mało znaną, wiem to doskonale

kto żyje dla siebie, to go nie ma wcale

Lauingen, 10 czerwca 2012

antekrybczyk.blogspot.com
http://www.facebok.com/antekr
Copyright © Antek Rybczyk 2018