Nasze tango zarąbiste

sobotni wieczór, włosy w żelu, buty lśniące

myśl tylko jedna, tango tańczyć znów gorące

żadne disco gdzie się stojąc dogorywa

tylko tango znów do życia nas porywa

to nasze tango jest wyśnione

zawsze do bólu już szalone

mrozi nam myśli oczywiste

bo to jest tango zarąbiste ..

taneczna wolność to parkietu cały hektar

akordy tanga naszej wściekłej pasji nektar

znów wyrywamy tutaj drzazgi z korzeniami

ty przy piruecie zasypujesz mnie iskrami

w przechyle włosy twoje parkiet zamiatają

dekolt na miejscu choć się piersi wyrywają

kolano wbijam ciasno między uda twoje

jesteśmy jednym ciałem choć nas niby dwoje

prowadzą nas w oparach 

kroki zamaszyste

wracają rozsypane w puch myśli nieczyste

wszczepieni w siebie wirujemy jak szaleni

dajemy czadu w duchu tanga zakleszczeni

wpatrzone w siebie oczy szkliste i przejrzyste

czują, że tango już jak befsztyk prawie krwiste

nie widzą nic, nie patrzą w którą kręcić stronę

bo tango to diabelsko znów jest zakręcone

to nasze tango jest wyśnione

zawsze do bólu już szalone

mrozi nam myśli oczywiste

bo jest to tango zarąbiste.. 

Lauingen, 29 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Ke babka

Sułtan

czemu tak patrzysz na mnie nieufnie

mam przecież dużo zdrowego głodu

a ty za chwilę tak apetyczna

zaraz cię schrupię nie bez powodu

zgrabna i  świeża brązem złocistym

jakbyś przed chwilą wróciła z plaży

czekasz cierpliwie z białym uśmiechem

na to z czym zawsze jest ci do twarzy

już się postaram, znam swoje smaczki

cebulki plastry doprawię sosem

kapusty skrawki białej, czerwonej

jeszcze pomidor, już nie kręć nosem

pachnące mięsko  tańczy w obrocie

krojone z góry, cieniutko, ładnie

poczekaj troszkę, wytrzymaj jeszcze

do tych dodatków za chwilę wpadnie   

jesteś już wreszcie cała na bóstwo

wszyscy wokół z pyszna się mają

jednakże zgadnąć nijak nie mogę

czemu kebabem cię nazywają ..

Lauingen, 28 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Burza myśli

półmrok ogarnął myśli
chmury pamięci skotłowały nagle
uderzyły ślepo

runęła ściana czarnych wspomnień
rozbryzgując na bruku
ale przecież 
to tylko woda

naraz tupnięcie wściekłości
biczem pioruna uderza myśl
zawstydzona
to nie ja !

nie chcę nagłej burzy
myśli przyniszczonych 
wyblakłym deszczem

przeczekam w bramie
na moje słońce ..

Lauingen, maj 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Jutro odejdę ..

jutro odejdę wirem łagodnym

pustą muzyką 

bezwonnym kwiatem 

wzrokiem bez oczu

niczyim smakiem 

myślą bez barwy

mądrością głupca

pragnieniem głodnym

jutro odejdę wirem łagodnym

czuciem bez czucia

lękiem powietrza 

słońcem bez ciepła

lodowym wiatrem 

westchnieniem nocy 

zapachem błotnym

kamieniem chłodnym

jutro odejdę jak ty ..

Fot. Antek Rybczyk

Lauingen, 13 maja 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Amore Mio

Siedząc w necie na parapecie, obok małej i do tego jeszcze mniej ambitnej kawiarenki w ryneczku, gdzie jest kilkuwieczny ratusz z zamieszkanym bocianim gniazdem na jednym z dwóch kominów, co tutaj bynajmniej nie uwłacza powadze urzędu, powstało coś równie mało ambitnego J Choć z drugiej strony jakby nie patrzeć, to co powstało jest adekwatne do nazwy kafejki całkiem wprost, więc ..

kawiarnia mała i tak zwyczajna

zauroczeniom nic tu nie sprzyja

ale na zawsze będzie już moja

znów przypomniała 
amore mio ..

kiedyś przypadkiem tu zajrzałem

espresso kawę powoli piję

nagle za oknem czas zawrócił

gdy ją ujrzałem 
amore mio ..

wybiegłem za nią uradowany

w szoku myślami mocno się biję

ale zniknęła znów tak, jak wtedy

snem była tylko 
amore mio ..

dawniej odeszła gdzieś bez słowa

teraz tuż obok i czar znów minął

lecz dla mnie zawsze dopóki żyję

jedyną będzie
amore mio ..

tęsknię w tej małej, mojej Cafe   

i zimną kawę zawsze dopijam

czekam z dreszczykiem i nadzieją

że wróci do mnie
amore mio ..

  

usiądź tu przy mnie, przytulę mocno

kwiatami marzeń znów obdaruję

obiecać pragnę, że nigdy więcej

nie dam ci odejść
amore mio ..

Lauingen, 19 maja 2012

antekrybczyk.blogspot.com
http://www.facebok.com/antekr
Copyright © Antek Rybczyk 2012

Czas zgubiony

Chciałbym uprzedzić, że jak ktoś nie lubi, to lepiej niech nie czyta, bo zgubi czas. A nawet jak się przeczyta, to niejeden się zgubi, bo to trzeba ze czterdzieści i cztery, niektórzy nawet więcej, a skutek i tak wątpliwy. Mam więc czyste sumienie, bo podwójnie ostrzegłem, bo "przed" i "w".

wczoraj gubiłem czas,

a każdy nowy dzień

karmiony nadzieją

odszukania

zgubionego czasu

a każdy nowy dzień

karmiony nadzieją

gubił czas

zgubiony

a każdy nowy dzień

gubił nadzieję

bo zapomniał

czego szukał

dziś nie gubię czasu,

a każdy nowy dzień

zatrzymuje czas

-podnieść, obrócić, odłożyć

-podnieść, obrócić, odłożyć

w zatrzymanym czasie

jest dużo czasu

nie da się pogubić

Lauingen, 14 maja 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com
Copyright © Antek Rybczyk 2012

Tęsknota za ciszą

ciszo, gdzie się ukryłaś

gdzie na powitanie pocałunek słodki

znowu chcesz się bawić 

ze mną w chowanego

dobrze więc, odnajdę, przytulę z rozkoszą

łobuza figlarnego

może w zagajniku

gdzie z listeczków kapie 

cień zielonooki

a wiotkie ręce brzozy skinęły przyjaźnie

nie było jej tutaj, szepnął szelest ściółki

a szepnął wyraźnie

może w sercu myśliwca

lecącego białym rysunkiem na niebie

z kreską tak ulotną 

jak dawne wspomnienie

uciekam przed sobą, zatrząsł się ryk wściekle

bo wie, że to złudzenie

może w gniazdku z jedwabiu
kochać było cudnie jedwabistą ciszę

wzbijać się z łopotem na tęczowe szczyty

dawno was nie było 

jedwab zmarszczył czoło

z tropu nieco zbity

ciszo, gdzie się ukryłaś

może już odeszłaś 

na zawsze bez słowa

zostałem sam stęskniony zraniony boleśnie

czy jedyny sposób 

by znów cię przytulić

śmierć przytulić też we śnie ..

Lauingen, 13 maja 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Diamentowe pole

pewny siebie aktor szczęśliwego trwania

w teatrze groteski, marionetek tłumie

wokół role z plastiku narzucane pędem

emocje kłują prawdziwie
zwykle bezrozumnie

nagle zadrżałem, lęki zamarły przerażone

lustro z tłumem przyjaciół pękło na kawałki

to, co bliskie cisnęło w oczy kamieni obłokiem

pozory harmonii zgasły
niczym koniec bajki

kojąca muzyka ciszy zagrała w jednej chwili

wszystko, co obce wnet opadło bezgłośnie

bez dyrygentów, nut żądań, oskarżeń akordów

zanuciłem z ciszą 
czystą arię wolności

droga kręta i rześka, czystą wodą znaczona

szedłem mając w plecaku ogromny głód marzeń

minęła dniem i nocą bez snu i kłód pod nogi

aż dotarłem do źródła 
rysując bieg zdarzeń

wiem jak nie być trybikiem trącanym przez inne

choć trudno ujrzeć i rzucić swą żałosną rolę

czas nie jest już katem tnącym marzeń pnącza

cudownie znaleźć 
swoje diamentowe pole ...

Lauingen, 1 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Imperium niechciane

przyszłaś z daleka cicho, prawie niewidocznie

trwanie lekko muskane 
w spokoju milczącym

lecz nagle struny duszy razem się zgadały

na dwa głosy koncert 
zrodził się gorący

smutki, sny, marzenia, bliskość nieuchwytna

nie było nic co dzieli
świat zmienił się cały

wypieściłaś z dwóch roślin 
jeden pąk kwitnący

opiekuńczy i piękny
jak imperium trwały ?

lecz wiosną kwiat nie ożył nijakim powodem

ciepła miał za mało
może długo deszcze ...

trudno się z tym zgodzić
zrozumieć nie sposób

po co kwiat hodować
skoro się go nie chce

stoisz milcząc przy oknie unikając wzroku

leśny zapach rozświetla 
włosy nocy brzaskiem

spłukana majową burzą
i gestem znudzenia

myśl zamarła nagle 
zamknięta w potrzasku

nie wolno już pamiętać, czy zaszeptać czule

szyi odkrytej musnąć 
zmysłowym oddechem

karę w zamian znosić 
w milczącej pokorze

za piękno rozbudzone 
szczerości uśmiechem ...

Lauingen, 2 maja 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Szczenięce marzenia

tętent lat w galopie 

tratuje liście wspomnień

gdy czas pachniał podwórkiem i wołaniem mamy

pionier w krótkich spodenkach, wulkan ciekawości

za łamanie zakazów 
klapsem poskramiany

w odkurzonych przypadkiem przeźroczach pamięci

sceny zmieszane, krótkie, 

jak w klipie stargane

wraca smak wniebogłośny kolana zdartego

z chrupiącym cukierkiem
który leczył rany

leżą gdzieś jasne klocki 

lat naszych szczenięcych

jak wiesz gdzie drabinka na strych jest schowana

tam przy koniu bujanym

w kąciku pajęczym

znajdziesz skarb swój cenny
dawno zapomniany

w skarbonce są marzenia, małe i ogromne

budzone przed zaśnięciem i z kołdrą na głowie

otwórz ją dziś odważnie, nawet jak wyśmieją

zacznij je wreszcie spełniać 
bo ciągle są w tobie ..

Lauingen, 19 maja 2012

antekrybczyk.blogspot.com

http://www.facebok.com/antekr

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Czas Dunaju

dwa brzegi i tafla wody cicho szeleszcząca

splata przyjacielsko, czy dzieli zdradliwie

wskroś chłodem wilgotna, w głębi wirująca

oddycha tajemnie, iskrzy chybotliwie

sunącej potęgi nie zmylisz w zakolu

nie zatrzymasz, nie cofniesz, jest jak życia toń

walka z nią jak z sobą na straconym polu

dostaniesz okruch mocy gdy podasz jej dłoń

na brzeg przypadek wyniósł mnie milczący

z głębin których znakiem wrogie były chmury

wyrwany z chaosu pragnieniem gorącym

wchłaniam szepty nurtu niezłomnej natury

nieważny jest język, jaki brzęczy wkoło

łączysz wszystkich razem szacunkiem do siebie

ganisz zbyt wysoko uniesione czoło

jednakowo z każdym pogadasz w potrzebie

tak jak twój początek i koniec być musi

każdy jest iskierką w twoim wiecznym biegu

widząc w błękicie tafli zakamarki duszy

nie będę się bał wysiąść na tym drugim brzegu

jakże bliską się stałaś

Dunaj, obca rzeko

już wiem co nas łączy

nawet gdy będę daleko ..

Lauingen, 1 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012

Szumy

cichy zgiełk szumów bezlitośnie tańczy          

w bezładnym rytmie rozedrganych barw

ubrane w chmurę miliardy szarańczy

to ludzką 
to szarą ukazują twarz

szumy nieraz brudne, nijakie, leniwe

bez chwili wahania w nasze życie brną

deformują bezmyślnie momenty szczęśliwe

nawet nie wiedząc 
czego od nas chcą

przerażone sobą infradźwiękiem zieją

gdzieś na peryferiach naraz z wielu stron

żonglować oszczerstwami wspaniale umieją

nakryte znikają 
gdzie ich tajny schron

inne wyłuskane niczym z misy piasku

szumy miłości, mgnienie, błysk niebiański

gubią się, odnajdują, by znów nabrać blasku

jak nie są ślepym zaułkiem
czy bożkiem pogańskim

odkrywam swe szumy na ścieżki splątane

uczę się mądrości jak kolorów tęczy

przytulam ciepło imieniem nazwane

na zawsze zniknie ten
który dotąd dręczył ...

Lauingen, 29.04.2012
Copyright © Antek Rybczyk 2012