Imperium niechciane

przyszłaś z daleka cicho, prawie niewidocznie

trwanie lekko muskane 
w spokoju milczącym

lecz nagle struny duszy razem się zgadały

na dwa głosy koncert 
zrodził się gorący

smutki, sny, marzenia, bliskość nieuchwytna

nie było nic co dzieli
świat zmienił się cały

wypieściłaś z dwóch roślin 
jeden pąk kwitnący

opiekuńczy i piękny
jak imperium trwały ?

lecz wiosną kwiat nie ożył nijakim powodem

ciepła miał za mało
może długo deszcze ...

trudno się z tym zgodzić
zrozumieć nie sposób

po co kwiat hodować
skoro się go nie chce

stoisz milcząc przy oknie unikając wzroku

leśny zapach rozświetla 
włosy nocy brzaskiem

spłukana majową burzą
i gestem znudzenia

myśl zamarła nagle 
zamknięta w potrzasku

nie wolno już pamiętać, czy zaszeptać czule

szyi odkrytej musnąć 
zmysłowym oddechem

karę w zamian znosić 
w milczącej pokorze

za piękno rozbudzone 
szczerości uśmiechem ...

Lauingen, 2 maja 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com

Copyright © Antek Rybczyk 2012