Czas Dunaju

dwa brzegi i tafla wody cicho szeleszcząca

splata przyjacielsko, czy dzieli zdradliwie

wskroś chłodem wilgotna, w głębi wirująca

oddycha tajemnie, iskrzy chybotliwie

sunącej potęgi nie zmylisz w zakolu

nie zatrzymasz, nie cofniesz, jest jak życia toń

walka z nią jak z sobą na straconym polu

dostaniesz okruch mocy gdy podasz jej dłoń

na brzeg przypadek wyniósł mnie milczący

z głębin których znakiem wrogie były chmury

wyrwany z chaosu pragnieniem gorącym

wchłaniam szepty nurtu niezłomnej natury

nieważny jest język, jaki brzęczy wkoło

łączysz wszystkich razem szacunkiem do siebie

ganisz zbyt wysoko uniesione czoło

jednakowo z każdym pogadasz w potrzebie

tak jak twój początek i koniec być musi

każdy jest iskierką w twoim wiecznym biegu

widząc w błękicie tafli zakamarki duszy

nie będę się bał wysiąść na tym drugim brzegu

jakże bliską się stałaś

Dunaj, obca rzeko

już wiem co nas łączy

nawet gdy będę daleko ..

Lauingen, 1 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012