Szumy

cichy zgiełk szumów bezlitośnie tańczy          

w bezładnym rytmie rozedrganych barw

ubrane w chmurę miliardy szarańczy

to ludzką 
to szarą ukazują twarz

szumy nieraz brudne, nijakie, leniwe

bez chwili wahania w nasze życie brną

deformują bezmyślnie momenty szczęśliwe

nawet nie wiedząc 
czego od nas chcą

przerażone sobą infradźwiękiem zieją

gdzieś na peryferiach naraz z wielu stron

żonglować oszczerstwami wspaniale umieją

nakryte znikają 
gdzie ich tajny schron

inne wyłuskane niczym z misy piasku

szumy miłości, mgnienie, błysk niebiański

gubią się, odnajdują, by znów nabrać blasku

jak nie są ślepym zaułkiem
czy bożkiem pogańskim

odkrywam swe szumy na ścieżki splątane

uczę się mądrości jak kolorów tęczy

przytulam ciepło imieniem nazwane

na zawsze zniknie ten
który dotąd dręczył ...

Lauingen, 29.04.2012
Copyright © Antek Rybczyk 2012