Diamentowe pole

pewny siebie aktor szczęśliwego trwania

w teatrze groteski, marionetek tłumie

wokół role z plastiku narzucane pędem

emocje kłują prawdziwie
zwykle bezrozumnie

nagle zadrżałem, lęki zamarły przerażone

lustro z tłumem przyjaciół pękło na kawałki

to, co bliskie cisnęło w oczy kamieni obłokiem

pozory harmonii zgasły
niczym koniec bajki

kojąca muzyka ciszy zagrała w jednej chwili

wszystko, co obce wnet opadło bezgłośnie

bez dyrygentów, nut żądań, oskarżeń akordów

zanuciłem z ciszą 
czystą arię wolności

droga kręta i rześka, czystą wodą znaczona

szedłem mając w plecaku ogromny głód marzeń

minęła dniem i nocą bez snu i kłód pod nogi

aż dotarłem do źródła 
rysując bieg zdarzeń

wiem jak nie być trybikiem trącanym przez inne

choć trudno ujrzeć i rzucić swą żałosną rolę

czas nie jest już katem tnącym marzeń pnącza

cudownie znaleźć 
swoje diamentowe pole ...

Lauingen, 1 maja 2012 r.

Copyright © Antek Rybczyk 2012