Ulica Róż (Rosenstraße)

Twój wiersz "Ulica Róż" - podoba mi się bardzo. O mało zapomniałam, jaki może być piękny polski język. Dziękuję, naprawdę :-)

uliczka zastygła 
mrokiem cicho utulona

latarnie wpatrzone beznamiętnie

matowym szeptem kroków

trochę zadziwione

nagle z wieży starej 
dzwon rzucił serca westchnienie

urwane potoczyło niezdarnie

po błyszczących opuszkach

uśpionego bruku

zewsząd odpychany 
dźwięk poturlał się rozchwiany

obijając domy zadumane

aż gdzie światło już nie żyje

w lepkiej nocnej dali

wtem coś nagle, coś się stało

lampy gdzieś się pochowały

coś zadrżało z lekka jakby

kilka domów gdzieś zniknęło

inne jakby się skurczyły

i ściemniały jakby bardziej

krawężników nie ma wcale

czy to czas się cofnął cały ?

kostki bruku trochę inne

nadstawiły uszu pilnie

stukot kopyt końskich może

za zakrętem coś turkocze

tak, to powóz się wyłonił

okna szczelnie zasłonięte

czy kochanek jedzie nocą

do kochanki swej karocą ?

nie wiem czy to prawda była

postradała ponoć zmysły

i umarła dosyć młodo

dziś już nikt jej nie pamięta

ale przecież czemu ona

tu się stała mym wspomnieniem

może kiedyś była moim

tym jedynym przeznaczeniem ?

przyszedłem za późno już

na tę Ulicę Róż ..

Ulica Róż

Lauingen, 6 października 2012 r.

http://antekrybczyk.blogspot.com/

Copyright © Antek Rybczyk 2012