Jestem powietrzem

jestem powietrzem

świata oddechem                                           

rozgarniam szeptem bezbrzeżne łąki        

gładzę beztrosko kosmyki traw                                          

podaję drzewom ulotne dłonie 

świtaniem zmierzchu 

odmierzam czas

daruję życie wilgocią rosy

zabarwiam kwiaty nieutulone

okruchy siebie daję każdemu

szczere czystością i nieskażone

jestem powietrzem
czuję tak samo

mglistym podmuchem 
zduszony obraz 

dawno już odszedł 
lecz ból pozostał       

w ciężkim westchnieniu 

nieprzemilczanym

gdy tchu zabraknie 
czas się nie zatrze 

wypełni pustkę 
ostatnim słowem

głębi oddechu ..

Fot. Antek Rybczyk

Lauingen, 8 sierpnia 2012 r.

antekrybczyk.blogspot.com

Copyright © Antek Rybczyk 2012