Samotność

samotność nie płacze
nie żyje lękami

czasem skowyczy umarłą nadzieją

morfiną iluzji kwitnącej bezgłośnie
wśród chwastów niemego

ogrodu pamięci

nie przychodź już do mnie

nocą zoraną bruzdą bezsilności

powróć jak skończysz liturgię skaleczeń

akordem bólu zdobioną misternie

bo chcę tylko i aż
zasmakować 
znów twojej radości

i nie myśl czasem
że żyję samotnie
dla złudnej bezsennie
hosanny litości

skazaniec wciąż trzyma 
twą rękę przy twarzy

brunatnym kapturem 
oczy zasłonięte

nie widzi już światła
nigdy nie zobaczy

spalony samotnie

na stosie rozpaczy

Fot. Joanna Kasperska

Lauingen, 2 maja 2014

antekrybczyk.blogspot.com

http://www.facebook.com/antekr

Copyright © Antek Rybczyk 2014