Wypatruję znów

przymknięte okiennice zmierzchu

zdjęły nakrycia ulicznych stolików

wciąż wilgotne oczy 
odeszłego deszczu

wypatrują ze mną 
postaci ulotnej
nie dotkniętej jeszcze 

spłynął dzienny makijaż 
starych kamieniczek  

okryty całunem strażników cienia

niknących za kulisy nocy 

gdzie sen o młodości 
wyświetla tę samą

kolekcję przeźroczy

teatralnym ukłonem 
marmurowy pomnik 

odrzucił z ulgą kaptur
skamieniałej roli

słuchając spowiedzi 
bezgłośnej modlitwy 

posypał patyną mądrości
klątwę potarganych myśli

naraz akord fortepianu 
uniósł kurtynę rozlustrzonej czerni
to ty ? naprawdę jesteś !

wstrzymanym oddechem
podbiegłem na scenę dotknąć jej spojrzenia

w ciszę zapachu ożywionych włosów 

szeptaniem dziękuję

i znów ten stary dzwon uderzył zazdrośnie !

wstrząsnęły mną dreszcze przebudzenia

wypatruję na nowo skrzypienia parkietu 

na wygasłej scenie nieskończonej sztuki 
snu o tej ostatniej ..

Fot. Sara Asarah

Lauingen, 14 maja 2014

antekrybczyk.blogspot.com

http://www.facebook.com/antekr

Copyright © Antek Rybczyk 2014