Ikar

z letargu bez ducha 

głos wcześniej nieznany
obudził mnie nagle 
zapachem szczerości

drgnął zamarłą strunę
posrebrzoną ufnie

posypaną nagle
pyłem przemilczenia

          

uśmiech kropli rosy

uspokoił oddech
żywą kaskadą nut 
czysto zagranych

oczy spojrzeniem

budzą pąki skrzydeł 
utkanych misternie
nitkami nadziei 

wznoszę nad obłoków 
splątane etiudy

gdzie cień nie istnieje 

zabrany szarości 

tęsknotę ujrzenia 
słońca jedynego

tej mojej ostatniej 
nieznanej miłości

skrzydła tam z gorąca 
gubić zaczną pióra 

lecz muszę podążyć  

ku memu pragnieniu 

i przepaść na dole 
łąk dalekie plamy

są niczym przy moim 
słońca utęsknieniu .. 

Lauingen, 13 czerwca 2013 r.

antekrybczyk.blogspot.com

http://www.facebook.com/antekr

Copyright © Antek Rybczyk 2013