Śnieżynka

ujrzałem cię wtedy w białym szalu zimy

tulącym kosmyki rozplecionych włosów 

spojrzeniem iskrzącym zalotami śniegu 

wzniosłaś mnie nad łąki lasów oszronionych

usta ułożone roześmianym szeptem

dźwięczały lekkością łopotu motyla

chłonąc ich eliksir nie mogłem uwierzyć

że mnie odnalazła ta jedyna chwila

lecz nie powiedziałaś, że jesteś śnieżynką

kuszącą duszyczką leśnego ustronia 

swym cudem niknącym z odchodzeniem zimy

rozkochałaś mocno swego przyjaciela

gdy nadeszła wiosna ze słońc całunkami

pojąłem twe słowa, ocal moje trwanie

kroplą łzy jedynej wyszeptałaś jeszcze

nie zapomnij nigdy swojej ukochanej

umarła śnieżynka na mej jasnej dłoni

bezsilnie patrzyłem jak odchodzi cicho

zostawiła smutek z wiosną obudzony

tak niezapomniany, tak nieukojony ..

Lauingen, 23 listopada 2013

antekrybczyk.blogspot.com

http://www.facebook.com/antekr

Copyright © Antek Rybczyk 2013